zor günler...

son 1 aydır hayatımda düzenli yaptığım bir çok şey gibi bloguma da yazmaya vakit bulamadım.. herseyin basi saglik...
evin tadi tuzu anne-baba
en buyuk destek kardes

mart ayı şanssız geldi ailemize.. insallah Nisan'da hersey yerli yerine oturucak ve eski düzenli hayatımıza geri döneceğiz..
bu ay hicbisey yasadigimi hatirlamadigim icin bloguma da yazicak bisey hatirlamiorum.. ama tabi hastanede gecen bu sure zarfında karşılaştıgım olaylari buraya yazabilirim..
örneğin; Çapa hastanesinde bulunan 2 tane asansor icerisinde insanlarin birbirine karsi saygidan eser bulunmadığını, insanlarin çift sayi ve tek sayi kavranımını bilmedigini görmek beni gerçekten şoke etti. aynı zamanda insanların asansörle aşağı inmek için asansoru cagarıp yukarı giden asansore binmeleri daha sonra nasılsa aşağı iner mantığı ile zaten 20 kişinin tıkış tıkış doldugu daracık alanlara "sıkışın, sıkışın" diyerek girmeye calismalari da gercekten komikti.. hastanelerde insanlarin gercekten ama gercekten sabirli olmalari gerekiyor, bazi seyleri gormezden gelmek gerekiyor yoksa asabinizi sudan sebeplerden bozuk ruh sagliginiza zarar verebilirsiniz..
tabi bu arada asansorde karsilastiginiz insanlarin birbirinin kilolarina gore yer kaplama teorilerine de şahit olursanız ortamdan birini uçurmadan ayrılmanız kendi iradenizi ölçmek için iyi bir sınav olabilir..
herkesin dedigi gibi hastanelerin yoklugu bir dert içinde olmak başka bir dert.. hayatima bu kadar hastane hikayesi yeter daha fazla bisey hatirlamak istemiyorum o yuzden buraya daha fazla bisey yazmayacağım..sevgiler